مەن شەشەمە ساۋىقتىرۋ جوسپارىن جاساپ بەردىم، دەنساۋلىعى ءسال- پال قالىپنا كەلە باستاعان كەزدە مەن ونى جۇزەگە اسىرا باستادىم. كۇندەلىكتى جۇمستان تۇسكەننەن كەيىن، مەن شەشەمدى كوشە ورتاسىنداعى الاڭعا اپارىپ جول جۇرۋگە جاتتىقتىراتىنمىن. مەن دوڭگەلەكتى اربامەن شەشەمدى الاڭعا يتەرىپ اكەلەتىنمىن. مەنىڭ قورعاۋىمدا شەشەم اربانىڭ تۇتقاسىنا سۇيەنىپ، اقىرىن تۇردى. شەشەم ەكى اياعىمەن ورنىعىپ تۇرعان سوڭ، مەن دوڭگەلەكتى اربانى ەپپەن ارتقا شەگىندىرىپ، ونان سوڭ بۇرىلىپ شەشەمنىڭ الدىنا كەلىپ؛ «كەل، شەشە، الدىعا قاراي ٴجۇرىڭىز！»،-دەدىم. شەشەمنىڭ جانارىنان بىردە قورقىنشتىڭ بىردە اسەرلەنۋدىڭ بەينەسى بايقالادى، مەنىڭ ويىمشا، ءدال وسى ساتتە انامنىڭ ساناسىنا بالا كەزىمدە جاڭادان ءجۇرىپ ۇيرەنىپ جۇرگەن كەزىم ويعا ورالسا كەرەك، ول ماعان وسىلاي ەكى قولىن سوزىپ؛ «ءجۇر، بالاقاي، العا!»- دەگەن شىعار. شەشەمنىڭ كوزى مەنىڭ قوس قولىما قادالا قاراپ، بار كۇشىن سالىپ، وڭ اياعىن كوتەردى، وڭ اياعىن اقىرىن بىرنەشە سانتيمەتر جىلجىتتى، ءبىراق شەشەمنىڭ تاعى ءبىر اياعى دەركەزىندە ىلەسە المادى، شەشەمنىڭ دەنەسى قاس قاعىمدا تەپە- تەڭدىكتەن ايىرىلىپ، الدىمداعى ماعان قاراي جىعىلدى. مەن شەشەمدى مىقتاپ قۇشاقتاپ، ونىڭ ارقاسىنان اقىرىن قاعىپ، «قورىقپاڭىز، مەن بارمىن！اسىقپايىق ۋاقىت قاشاندا بار»،- دەدىم. كەشكى شاپاق شەشەمنىڭ اجىمدى جۇزىنە توگىلدى، ونىڭ جۇزىنەن باقىت لەبى ەستى.

    شەشەمە ءجۇرۋدى ۇيرەتىپ، ونىڭ كەيىنگى جاسىندا باقىتتى ومىرگە قايتا ورالۋىنا مۇمكىندىك بەرۋ- ءدال قازىر مەنىڭ ەڭ ۇلكەن تىلەگىم. شەشەم ەكەۋىمىز تاباندى بولساق، بۇل كۇن دە الىس ەمەس بولمايتىندىعىنا سەنەمىن.